Schildermiddag á la Wong.

Op zaterdagmiddag 4 mei gaan we schilderen. Als inspiratiebron dient de Canadees-Chinese schilder Matthew Wong. Dat betekent dat wij van tevoren gaan kijken naar zijn beeldtaal, kleurgebruik, perspectief, fantasie, etc.

Daarna laten wij Mr. Wong Mr. Wong en gaan we onze eigen weg, die naarmate deze vordert onze eigen beeldtaal en kleur laat zien. Die kan zelfs al vorm aannemen als Eugenie ons een verrukkelijke chocoladetaart met aardbeien en pistache voortovert. Een mooi begin van de middag met wat koffie en thee erbij.

En dan gaan we aan de slag met acryl en op een formaat van 50 bij 70 cm. In het begin is het altijd wat zoeken en soms wisselende keuzes maken. Soms heel bewust, soms volgen we de spontane lijn. Dan kan het gebeuren dat een schets als deze van Henk later alsnog voltooid wordt. Wordt vervolgd.

Het vervolg en wordt vervolgd.

 

 Bij Malke zie je vanaf het begin een duidelijke doelgerichtheid in de vormgeving. Zij kan zich dan heerlijk verliezen in het voortgaande schilderproces en krijgt het voor elkaar 2 schilderijen in één te maken ( meestal maken we op een middag 2 á 3 schilderijen ). Haar reis naar Japan klinkt hierin door. En een camouflage op haar best.

 Hoe anders is het beeld dat bij Eugenie verschijnt. De doorgang die zij brengt vindt zowel plaats in de diepte als in de hoogte. Er vormt zich een midden tussen 2 dualiteiten die elk hun eigen streven hebben ( de een reikt uit naar de zon, de ander naar de aarde ). De zon boven als spiritueel symbool. Beneden een verstilde figuur en een boom die in alle rust iets van zichzelf  loslaat. Het doet ons denken aan de pastels van Juke Hudig ( Divina Comedia ) als Dante de filosoof Vergilius achter zich laat en het hemelse gebied betreedt.

 Typerend in het werk van Wong zijn de vele plantvormen, groeisels en stippen. Ik ken ze vooral van de afbeeldingen van de Aboriginals of in de meer gestructureerde vorm van het Pointillisme. Het vraagt wel geduld.

Malke heeft in de voorbereiding voor deze middag een aantal smakelijke stippen ontwikkeld die heel aangenaam passen bij de strak gekoelde Grüne Veltliner. 

Koraalachtige structuren komen op Henks scherm. Het gebeurt via een voortdurend intuítief proces. Er komt wat er komt en gezien wil worden. Anders gezegd: het groeit. En bloeit.

Eugenie wil dan nog iets met bloemen, maar de tijd dringt. We zijn al uren bezig en willen ook nog een deels culinaire nabespreking. Het blijft bij een snelle aankondiging. Spontane schoonheid en intense kleuren. Wordt vervolgd.

 Rotterdam, 4 mei 2024, Henk.

Uit het schrijfcafé.

 Vandaag was het weer schrijfcafé. Deze keer op een bijzondere lokatie: Revalidatiecentrum Aafje in het St.Franciscus ziekenhuis. Inderdaad: het schrijfcafé gaat altijd door.

Janneke had weer wat opdrachten voor ons met als titel:

Ik ben tevreden.......

Ik ben dankbaar........

Ik ben gelukkig.......

Ja het is zo te zien goed toeven in schrijfcafé Aafje. Logischerwijze kregen veel van onze schrijfsels een medische of culinaire inslag.

Ik ben tevreden. Het is me zowaar gelukt om hier te komen. Er waren nogal wat weggebruikers die dat wilden belemmeren of vertragen. Neem nou die dame die in haar trapauto met wel 15 km per uur de Molenlaan tot wanhoop bracht. Nog nooit zag ik zoveel opluchting toen zij rechtsaf sloeg. De tijd drong, maar ineens zag ik Franciscus liggen. Mijn dooppatroon en liefhebber van natuur en dieren. Van die dieren was weinig te merken al had de slagboom wel iets van een giraffennek. Het verhaal gaat dat hij droomde dat hij een grootse kerk moest bouwen. Zo te zien is het een ziekenhuis geworden.

 Ik ben dankbaar dat ik zo'n dikke huid heb. De Chinese dermatologe constateerde het en moest eerst een sterkere naald halen om mij te kunnen hechten. Dat krijg je als je bij het onderwijs hebt gewerkt, gaf ik als feedback. Zij had er duidelijk zin in, want eenmaal thuis zag ik dat zij de touwtjes ( die zij bij de operatie in de hand had ) op speelse wijze geknoopt had. Ik zou er kraaltjes aan kunnen hangen ( mits ik erbij kon ), Ik voelde mij genaaid in de goede zin van het woord. Wel fijn dat de hechtingen er volgende week uit mogen, zodat ik weer kan vliegen zonder beperking.

Ik ben gelukkig van de Edufix af. Nuttig spul om mijn huid te transformeren, maar het vroeg wel om een andere instelling bij het aangaan van sociale contacten: zelfacceptatie met een veelbelovend vooruitzicht. De dokter zei het nog: ga smeren in een rustige periode. Niet als u bv gaat trouwen of een nieuw paspoort aanvragen. Ik moest oppassen met waar ik het smeerde en dat klopte want op plekken waar ik het niet verwachtte verschenen plekjes die rood aan gingen lopen. De dokter zei dat ik er naar haar wens uitzag en dat gaf vertrouwen. Bent u gevallen ? werd mij meerdere malen gevraagd. Ja antwoordde ik dan : op 2 kanten tegelijk. Ja, humor is in zo'n geval onontbeerlijk. Waar het vandaan kwam ? Ik zag mijzelf als kind super verbrand en met een zonnesteek in bed liggen. Ja, er waren nog geen beschermingsfactoren......en het was nog wel zo leuk in de zandbak. Als troost kreeg ik een poesje en dat hielp. Na 2 weken waren alle velletjes weg en zat ik onder de nagelkrabbeltjes van mijn kleine vriend. Ook een transformatie.

Na de theepauze werd het tijd voor een neverending story: beschrijf wat je kort geleden heel erg lekker vond en hoe je ervan hebt genoten.

Het is zondagochtend 10.00 uur en ik sta bij de Carrefour in Meer. Gelukkig ligt de bak met versgebakken roombotercroissants nog helemaal vol. Ik neem er 3. 2 voor de lunch en 1 voor de grote trek. Dan ontdek ik een verdieping lager een eenzame dikke dubbelroombotercroissant met rozijnen. Die is voor mij ! Voor bij de thee !

Ik ga verder door de winkel voor bier, kaas en mineraalwater. Ik blijf even hangen bij de vleeswaren. De Ardenner ham lacht mij toe. Neem mij ! Neem mij ! en het is alsof de lipjes ( plakjes ) mij toespreken. Laat mij smelten in uw mond ( ja het blijven Belgen ) ! Ik bekom een gevoel van verliefdheid, ja liefde op het eerste gezicht en ik haal haar uit het schap. Ik neem haar mee naar buiten, mijn hammetje !

 

Een kwartier later ben ik in het bos en breng mijn mobiel in de lunchstand. Eerst even de verse koffie opschenken en dan is het zover: het eerste croissantje laat ik vrij uit het vetvrije bruine zakje. Ze vliegt a.h.w. naar mijn mond: hap mij ! bijt mij ! hoor ik haar zuchten. Ik zeg: Ho ho ! en ik leg eerst een dikke plak Ardenner ham als een dekentje op haar mooi gebruinde ruggetje. Dan stel ik mij open voor het genot en op zinnelijke wijze laat ik de zoeten en zouten van beiden in mijn mond ronddansen. Mijn smaakpapillen kietelen als nooit tevoren en ik ervaar een heel lang ( croissantlang ) geluksmoment. Helemaal in het hier en nu.

Het is echter oppassen: gulzigheid ligt op de loer, maar daar trap ik niet meer in !  Mijn milde criticus zegt: Die ham haalt Rotterdam vandaag niet ! Ik besluit nog een slokje verse koffie aan het geheel toe te voegen en luister naar mezelf en mijn diepere wensen: Nog één ! Nog één ! Ik zie het tweede broodje lonken en als door de wind gedreven gaat mijn hand naar de ham. 

Alles vol overgave.

Op dat moment passeert een vader met zijn zoontje. De deur staat open , zij groeten en de jongen vraagt: Gaat u ook vissen ? Ik glimlach. Wat ik ga doen heeft niets met vissen te maken, maar het staat je vrij om ernaar te vissen.

Met dank aan Aafje, Janneke, Theo, Marjanne en mijzelf. Rotterdam, 6 mei 2024.

 

Step up to the Mic, jamsession.

 Via een briefing van De Buurvrouw in Schiebroek kwam ik vanmiddag in contact met het programma Jamsessies. Vandaag verzorgd en begeleid door Maaike Den Dunnen ( vocaliste ) en Maarten Meddens ( piano ). Ik had geen idee waar ik deze keer zou instappen en dan wordt het echt interessant. Fijn dat Marjanne en Hans ook ingeschreven hadden, ook voor de eerste keer. En wat leuk om na jaren Mirjam terug te zien. Hoe heerlijk om oude herinneringen aan het Rootskoor Rotterdam delen.

Er was al heel wat werk verzet, zoals een tiental microfoons voor de zang. Overal waren bandleden hun instrumenten aan het uitpakken. Alle ingrediénten voor een Big Band en wie weet een Big Bang.

Ik had mijn eigen microfoon voorzien van een rood hoesje daar ik het gewoon fijn vind heel dichtbij te zingen ( Kissing Up To The Mic ).

We hadden een huiswerk opdracht gekregen: All of Me van Frank Sinatra, e.a. en But Beautifull van Stan Getz, gezongen door o.a. Rosemary Clooney en Sinatra. Het eerste swingend, het tweede meer een verstilde ballad. Het werd uiteindelijk All of Me in al haar facetten. Maaike vertelde erover, liet allerlei "jazztechnische" termen en zangopties passeren en tussendoor gingen onze stemmen collectief los.

 

Zij wijdde ons met flipover, jazzy stem en instrumentale begeleiding in in de voor mij onbekende wereld van de diepere jazz afspraken en termen. Het was zoveel dat ik het mij niet helemaal lukte om het "All of Me " te laten worden, maar ik hield vertrouwen. Met mijn opnames kan ik thuis oefenen.

Je kon eindigen als Count Basie of klinken als John Coltrane, zolang je ook de struktuur in de gaten hield: intro, head, solo, solo, solo, head, count basie. Zo leerde ik van Maaike dat ik het lied in mijn hoofd mee moest blijven zingen tijdens de solo's, zodat ik op het juiste moment weer kon instappen.

En toen was het zover. De finale en helemaal in de juiste volgorde. En dat klonk zo.......

Na de workshop en de pauze werd het tijd voor de echte jamsessie. Er was een grote kopersectie die om de beurt soleerde, veel saxofoons, trombone en trompet. Gitaren, drums, bas, piano en keybord. En dat alles in een relaxte sfeer. Ik begreep dat het mogelijk was een verzoeknummer annex solo in te dienen. Een jonge zanger maakte daar graag gebruik van.

Plotseling riep de enthousiaste geluidstechnicus alle aanwezige stemmen op om ons nog een keer te bundelen tot een uitgebreid All of Me in in al haar variates, soms solo, soms als duo en veel samen. Het werd een zangfeest waar helaas geen beelden van zijn. Ik vond het gaaf. Een cadeautje. Het vroeg ook om meer ( een dame zette daarna Summertime in en ik kreeg daar ook gelijk zo'n zin in ).

Op 26 mei is de volgende ronde. Dan gaan we swingen. Ik ben er klaar voor. Immers It don't mean a thing if it ain't got that swing..... tuatuatua. Ik heb nu al de tingel in mijn finger and de tingel in mijn feet.

Rotterdam, 28 april 2024.

Schiedam Experience.

 Het is zondagochtend. En ik wil erop uit. Ik twijfel tussen Delft ( Prinsenhof, keramiek ) en Schiedam. Het wordt Schiedam, het Gemeentemuseum en wat zich daarna dan ontvouwt.

Ik ga met name voor de tentoonstelling van Else Alfelt ( 1910 -1974 ) die zich graag overgeeft aan de grootsheid van de natuur en als gevolg daarvan ( en van haar reizen ) kleurrijke en abstracte landschappen schildert. 

Ik laat mijn museumpas zien aan de kassa, die vlak onder de preekstoel staat en waar in een diep verleden André, Wijnand en ikzelf de gemeente toe spraken. Nu ziet het er allemaal anders uit, maar het spreekgestoelte is gebleven. En wat een overdaad aan commercie !

En dat is opmerkelijk omdat in een groot deel van het museum "Armoede" het thema is. Bijna alle ruimtes zijn daarvoor ingenomen. Een zaal is voor een fotografe van Afrikaanse oorsprong. Grote en veelal heftige beelden. Ik ga er aan voorbij.

Het blijft even zoeken naar Else Alfelt ( nog meer armoede ), maar uiteindelijk vind ik de juiste zaal. Else is dol op bergen. En manen. Die combineert zij aan de lopende band. De bergen laten voor haar de grens tussen het werkelijke en het onwerkelijke zien. Hemel en aarde ontmoeten elkaar. Het geeft haar een verbinding met oneindigheid.

En dan haar voorliefde voor manen. Zij meldt in 1955 : "Ik raakte in de ban van de maan. Bij volle maan stapte ik uit bed en ging naar buiten om bij het licht te lezen of gewoon te baden in de witte straling, om mijn eigen schaduw in de nacht te zien. De maan zorgde voor enkele van mijn meest ontroerende ervaringen.

Ik sta erbij en ik kijk ernaar. Ik vind het verre van aantrekkelijk. Het werk oogt weliswaar kleurrijk, maar ook koud en scherp ( gestapelde glasscherven ). Die scherpte komt regelmatig in extremis terug in haar werk.

 

Enigszins teleurgesteld ga ik nog even naar de kelder. Daar is een atelier waar met kinderen allerlei creatiefs wordt beoefend. Daar kan ik wel van genieten. Weg van de kou, scherpte en armoede. Ik vind mijn eigen bergen toch een stuk prettiger en interessanter:

 Ik besluit het pand te verlaten en geniet van het uitzicht dat zich daar ontvouwt. De gelaagdheid vooral.

Tijd voor de meegenomen lunch. Ik herinner mij een plek langs de Maas met de logische naam : Maasboulevard ( van Schiedam ). De zon schijnt, er zijn wat passanten. En sinds enige tijd komt hier ook de Waterbus, waarmee tot voorbij Sliedrecht gevaren kan worden.

Een fijne plek om te vertoeven. Er is zelfs gelegenheid om te fitnessen op enkele basic apparaten en er is een urinoir ( helaas is daar nogal verwarring over, zo bemerk ik ). Het roept ook herinneringen op aan mijn vroegere buurvrouw Ellen en naar ik dacht goede vriendin, die hier ergens is gaan wonen ( verdwenen als een dief in de nacht, opmerkelijk en jammer tegelijk )

Ik besluit mijn tocht af te ronden met een bezoek aan het Spieringshoeklyceum. Ik werkte daar van 1975 tot 1996 en ontmoet nog incidenteel oud-leerlingen. Als ik er parkeer en uitstap voel ik mij wat overdonderd. Niet alleen is er het nodige aangebouwd en staan er hoge hekken met scherpe punten ( nog scherper als die in het Gemeentemuseum vanochtend ). 

"Heb ik zolang in deze onderwijsfabriek gewerkt ?" . Ik vond het groot, log en niet van een menselijke maat.

 

Ik realiseer me dat het bijna 30 jaar geleden is ( toen voetbalde ik nog in het docententeam ) dat ik hier weg wandelde en ging werken in Zoetermeer op het Wessel Gansfortcollege. Een samenwerkingsschool volgens Daltonmodel. Wel een school met een voor mij meer menselijke maat: Alles gelijkvloers met een eigen creatieve vleugel. Helaas geen mooie foto, maar de silhouetten op de muur links zijn onder mijn supervisie gemaakt.

 

Onderwijskundig stak het Spieringshoeklyceum behoorlijk boven het gemiddelde uit ( en wellicht is dat nog zo ), maar de warme, creatieve en collegiale sfeer vond ik elders. 

 

En mijn meest gedenkwaardige, super gemotiveerde en creatieve groep : gymnasium 1A.

Weergaloos.

Het was weer mooi geweest. Tijd voor iets anders.

Schiedam, 21 april 2024.

Schrijfcafé Janneke.

 Het is 15 april als we weer samenkomen in schrijfcafé Janneke. De inspiratiebron voor deze keer ligt in een filmpje over kunstwerken dat kortgeleden on line circuleerde.

In dit filmpje wordt telkens ingezoomd waarbij steeds weer een bekend kunstwerk in beeld komt. Het heeft iets van elke keer een volgende deur openen totdat men bij de essentie komt. We komen langs bij Münch. Kahlo, Van Gogh, Vermeer, Da Vinci, Friedrich, Goya ?,Michelangelo, Dali, Magritte, Picasso.........Vanmiddag kijken wij ernaar en maken een keuze: welk beeld geeft ons inspiratie voor een verhaal. Voor mij is dit Gustav Klimt: De Kus.

De Kus.

Levensreddend en levensbarend kan zo'n kus zijn. Zie de dame genieten van hetgeen haar overkomt. Het vormt een subtiele aanloop naar het scheppen van een goudkleurig nageslacht. Een overgave aan het leven. Het voortbestaan van de mens is goed verzekerd. Het schilderij trouwens ook.

Bij Doornroosje ( later Aurora in de bewerking van Maleficient ) en Sneeuwitje zag het er allemaal een stuk complexer uit. Je zal maar zo'n mooie levenslustige dochter hebben die in een eeuwige slaap valt. Paniek in de familie, paniek in het land. Tot dat er uiteindelijk een prins opduikt die met hartverbonden lippen de slapende levensbron van het intussen sterk afgekoelde prinsesje kan activeren. Soort van harde reset. Mooie verhalen zijn het.

En heel leerzaam: Neem nooit een mooie appel aan van foute vrouwen en ga vooral niet zitten spinnen in een torentje. Er komt alleen ellende van. Een soort Kus des Doods.

Levensreddend "kussen"( nou ja......leven inblazen ). Ze weten er alles van bij de EHBO, ambulance en de reddingsbrigade. Zij leren dat "onder de knie te krijgen". Wel even kloppen of het hart het wil binnen laten.

Een kus kan zoveel betekenen. Eens op De Parade in Rotterdam werd ik door Joris Linssen uitgenodigd op zijn podium deel te nemen aan een wedstrijd. Of ik gewonnen heb weet ik niet meer, maar zijn lieftallige assistentes drukten vele rode lippenstift-verrijkte kussen op mijn gezicht. Vervuld van trots liep ik verder over de Parade. Dagenlang mijn gezicht niet gewassen.

Haiku:

slaap kindje slaap

ja daar buiten rijdt een prins

o kus meelevend

Opdracht 2: welke kleur komt onmiddellijk op.  Goud. Maak een woordgedicht. Ik maak er een ten faveure van Janneke.

Gedegen voorbereiding

Ontwerpt mogelijkheden

Uitzonderlijke vondsten

Die lang blijven natrillen

Opdracht 3: schrijf een kort en relevant verhaal.

Lenie schildert.

O, Henk, wat leuk dat we weer gaan schilderen en dat voor het 15de jaar. Zij omhelst mij hartelijk en stevig. De toon is gezet. Nu het beeld nog. Dat ontstaat langzaam en gestaag. Er verschijnen meerdere bloemen en een klavertje met 4 blaadjes. Deze laatste richt zich vooral op de kijker. Bij de bloemen springt er vooral een mooie helderrode tulp op. Niet zo maar een ! Zij heeft verbinding met iets groots dat de vorm heeft van een engel / vlinder. Ik sta naast haar en zie dat zij vol overgave, met hart en ziel werkt. Helemaal in het moment. Ik hou daarvan.

De verbinding tussen beiden toont zich essentieel en wordt benadrukt door de uitstraling van zacht wit licht. Hier gebeurt het. De andere bloemen lijkt dit gebeuren wat te ontgaan en geluk blijft naar buiten gericht. Ik ken haar en de liefde voor de natuur en de tuin. Kom je binnenkort weer een keer kijken ? Daar zeg ik geen neen op. Ook daar is te zien wat zich hier in een beeld toont: haar  beleving, haar schilderij.

opdracht 4: schrijf een rondeel met 2 kernzinnen als basis.

helemaal in het moment

zij legt de verbinding tussen hart en ziel

zo Kairos

helemaal in het moment

het geluk kijkt naar buiten

zo onnodig

zij legt de verbinding tussen hart en ziel

helemaal in het moment. 

 

Met dank aan Janneke, Theo, Marjanne en Lenie.