Liften naar de hemel van Lex Paleaux.

 Ik het kader van de Boekenclub bracht Janneke het boek "Liften naar de hemel in". Het bleek geen gemakkelijk boek voor mij, omdat veel van het gedrag van deze zogenaamde gelovigen uitblonk door liefdeloosheid en religieuze mishandeling.

De reeds getraumatiseerde puber moet steeds weer proberen het hoofd boven de bijbelse tsunami te houden. Lachen is niet relevant. Keihard werken en bidden wel. Met een straffende God en volwassenen op zijn nek probeert hij toch enigszins zichzelf te blijven. Dat Mike, Meatloaf en en Freddy Mercury daarbij helpen is mooi, totdat hem ook dat wordt afgenomen.

Daar staat hij, het wankele en zwakke kalfje. Alleen en eenzaam in een kaal landschap Quintin heeft oog voor hem en heeft hem Drum genoemd, wat volgens boer Fletcher niet hoort. Namen zijn voor mensen. Drum is speels en kwetsbaar. Quintin herkent een deel van zichzelf in dit dier, dat uiteindelijk ten prooi valt aan de wreedheid en harteloosheid van boer Fletcher.

Dezelfde liefde voor kwetsbaarheid vindt Quintin in Ruth. Het kleine meisje wordt afwijkend gedrag verweten door een gezin ( fam. Dekker ) dat zelf afwijkend, afwijzend en daardoor ongezond is. Door zijn band met haar houdt hij het kleine kind in zichzelf levend. Bij haar en Drum gaat zijn hart open. De kleine konijntjes op het eind voor Ruth zijn als het ware hun kindjes. Ook weer klein, zacht en kwetsbaar. De tekening die zij samen maakten hun diploma.

Dat kan ook bij domineesgezin Bauer en zijn vriend Mike. Ook met een lokale indiaan heeft hij goed contact. Het zijn de lichtpuntjes waaraan hij kan vasthouden in een wereld die verder donker, triest en bekrompen is. Deze mensen vormen zijn houvast met een gezin waar wel normaal met elkaar omgegaan wordt ( een ware lift naar de hemel ). Zelfs God mag dan even pauzeren.

Uiteindelijk kan hij toch nog iets terug doen naar zijn kwelgeesten. Een pornoblad voor de hypocriete Dekker en een doodsbedreiging voor Fletcher. De vrouwen van beiden zijn milder, maarzitten ook gevangen in het regime. Hij heeft uiteindelijk geleerd hard en gestructureerd te werken. Hij heeft fysieke en mentale krachtontwikkeld, maar zijn geloof in God is nu echt verdwenen. Beetjes liefde kent hij wel.

Zijn terugkeer in Nederland is weinig zeggend gezien de intensiteit van het gebeuren in Canada. Hij vervalt tot oud spijbelgedrag en gaat uit huis en parttime schoonmaken in een stripclub..

Achteraf vind ik het een pittig boek, dat ik weggelegd zou hebben als "Godin Janneke" ons deze opdracht niet zou hebben gegeven. Storytell maakte het sowieso wat gemakkelijker ( met dank aan Eugenie ).

Ik heb regelmatig vervangende woede gevoeld en de behoefte om in te grijpen in de wereld die ik daar tegenkwam. Geraaktheid bemerkte ik ook bij die momenten waarbij het kwetsbare gediend en verzorgd werd. Hoera ! zou Ruth zeggen.

Rotterdam, 29 mei 2025.

 

 Smile Jesus loves Quintin.

 

 

 

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Het Groot Niet Te Vermijden Hans Is Jarig Concert.

 Al ruim voor de 24ste mei kwam de uitnodiging binnen: Hans zou zijn verjaardag gaan vieren met een Play and Sing Along avond. Of ik mee wilde zingen. En ja dat wilde ik wel.

In eerste instantie hoopte iedereen op een tropische avond vol van rieten rokjes en Bermuda shorts......helaas, het waaide en regende. En zo belandden wij massaal binnen. Een ware tsunami van ukelele's en gitaren ging rond. De kazoo, mondharmonica en dwarsfluit mengden zich. Net als het keyboard. En zingen......iedereen zong op zijn of haar manier mee.

 

Er ontstond een ware smeltkroes. Een Fusionband in wording. Onder de enthousiasmerende leiding van Marjanne.

  Hans had een uitgebreid repertoire samengesteld. Country Roads, Yellow Submarine, Que sera sera, Wild rover, When I am 70, Happy Together, Bye Bye Love, Have you ever seen the rain en nog veel meer uit de geboortejaren van Hans.

 

 

Dat klonk zo:

 

Het werd een avond om het leven te vieren, koffie en thee met iets lekkers. Daarna ander lekkers en tussendoor gezellige babbels, zang en muziek.

 

Ik kon niet nalaten de veelkleurigheid van Hans te bezingen in woord ( haiku ) en beeld. Hans gefeliciteerd en tot zings. En dankjewel voor dit feest.

Circe...............uit de leesclub.

 Vrij recent werd er een nieuwe boekenclub opgericht voor wie ook kan zingen ( nu niet relevant, maar wellicht komt het nog een keer te pas bij een boek ). Ik mocht op de tweede bijeenkomst instromen. 

Mijn belangstelling ervoor ontstond door het boek dat op deze tweede bijeenkomst als leidraad goldt : Circe ( Latijn ) of Kirke ( Grieks ). Van Madeleine Miller. Mijn oude liefde voor de mythologie werd wakker gemaakt en ik was benieuwd wie die Circe eigenlijk was ( volgens de verhalen ).

 Circe is de dochter van de Titaan Helios ( zonnegod ) en de nimf Perse. Wanneer de Goden ontdekken dat de kinderen van Helios en Perse heksen / tovenaars zijn en zij zien wat Circe met deze kracht doet, wordt zij verbannen naar het eiland Aiaia.

Daar ontwikkelt zij zich tot een machtige tovenares. Zij symboliseert de kracht van de natuur, het onbekende willen verkennen en anderen verleiden tot comfort en genot. Mannen die haar eiland bezoeken verandert zij in varkens tot zij in Odysseus een ware tegenkracht vindt. Samen krijgen ze een zoon, Telegonus.

Ik werd snel gegrepen door het boek en mijn beeldend voorstellingsvermogen kon op volle toeren draaien. Smullen is een groot woord, maar hoe dan ook.......Ik ging verder met mijn zoektocht. Circe stond eind 19de eeuw in de belangstelling van de Symbolisten en werd veelvuldig geportretteerd.

En ik wilde meer. Ik las het vrij recent uitgekomen boek "Odyssee" van Stephen Frey, die op uiterst humorvolle en relativerende wijze allerlei menselijke en goddelijke drama's laat passeren. Ja er was veel strijd daar bij de Oude Grieken. Ook Helden van Stephen Fry kwam erbij en Griekse mythen en sagen van Gustav Schwab ( een meer formeel boek ). 

De inleiding van Circe op deze avond werd door Jolanda op een zodanige wijze gebracht dat wij al snel in Aiaia terecht kwamen. Soms zag ik even de Circe in haar. En toen toverde zij een boek tevoorschijn dat een bijna onwerkelijke aanvulling gaf:

Er is veel gezocht naar de plek waar Troje ( De Ilias ) heeft gelegen. Iman Wilkens kwam met in zijn visie gegronde redenen dat het op Schouwen Duiveland gelegen kon hebben. Circe, Kirke, Zierikzee, veel plaatsjes met kerke op het eind en de vorm van Schouwen Duiveland. Een opmerkelijk verhaal als afsluiting van een boeiende avond.

De eerstvolgende bijeenkomst is op 14 juli. Janneke brengt daar het boek: Liften naar de hemel. Het is erg in trek. Bij reservering bij de bibliotheek kwam ik op plaats 77.

Wordt vervolgd......

The ocean is the beginnin'g........Intuïtief schilderen.

 Vorige week werd ik geïnspireerd door het lied: 

The ocean is the beginning of the earth.

All things come from the sea. 

 

En daar er een workshop intuïtief schilderen op het programma stond: wat een mooi uitgangspunt en mogelijkheden. De oceaan zelf en wat daar zoal zich aandient, boven of onder water. Oppervlakkig of diepgaand.

 

En terwijl de middag voortging werden er allerlei koraalachtige "zeevruchten" gevonden. Veelkleurig en smakelijk.

 

 En dan weer terug naar de zee, waar ook zeevruchten geconsumeerd werden. Dit keer met ondergaande zon. Als beeld lijkt het of het monster ( de zee ) de spartelende zon op eet. En daarmee zichzelf van binnen verlicht. Soort van mythologisch verhaal. Beetje Kronos ook.

 

In de bekroonde film Life of Pi is er een nachtelijke scéne, waarin de drenkeling en de tijger getuigen zijn van een oplichtende zee. Deze herinnering kwam op bij dit schilderij. Het krioelt van het leven onder water.

Wat of wie er ook boven water kwam was een zeemeermin. Zij had een tijd lang een verborgen leven geleid in de diepzee. De koraalafzettingen sieren als bloemen haar sluier het lijkt of zij een gewichtje draagt later om weer af te dalen.

 

Het was weer een mooie zeewaardige middag.

 

 

 

Mantra's en wereldliederen in De Weyst.

Ik moest vroeg uit de veren. Ik wilde uiterlijk om 9.00 uur in De Weyst, in Handel zijn. Jan Hendrik Veenkamp gaf daar een workshop Mantra's en wereldliederen zingen. 

Direct bij aankomst stonden koffieen thee klaar en werden we welkom geheten door Sid Bachrach en Nella van der Jagt. Daarna kon ik mijn kamer uitzoeken. Nummer 14 vond ik wel iets hebben. Wel lag deze midden in een donkere gang, zodat het risico bestond dat ik bij de buren kon binnen wandelen en wij spontaan zouden gaan samenklinken.

 Om 10.15 uur begonnen wij in de grote kapelruimte aan een warming up o.l.v. Sieta, waarbij ook onze lymfen aan de beurt kwamen en we optimaal konden beginnen aan onze eerste zangdag. Deze zou zich door ochtend, middag en avond voortzetten. Jan Hendrik had samen met Marije en Birte op een eerder moment alle beschikbare instrumenten uitgestald. 

Een veld, een energieveld dat zich weldra zou gaan vullen met zang, zang en nog meer zang. Geleid door zijn altijd  aanwezige inspiratie van het moment.

Een breed boeket van klank.

 Zang die af en toe werd onderbroken voor een pauze of maaltijd in de vroegere refter. Grote borden, kort bestek op langwerpige smalle tafels. En smaakvol eten, dat door Sid met een lied  werd ingeleid.

 En dan weer zingen. Met aandacht voor onze adem.

 

De Weyst is een kloostergemeenschap ( in een voormalig Capucijnerklooster ). Zij verbouwen veel van hun groeten zelf in het tuingebied achter het klooster. Dat maakt dat er veel verse produkten in hun maaltijden verwerkt worden. Gezond en voedzaam.

 

En dat was goed te zien op mijn bord. Verse asperges, peultjes, sla, tomaat en ei van de Weystse scharrelkippen. De lasagna was trouwens ook prima, net als de uiensoep.

 

 Tussendoor pauzeerde ik even op mijn kamer. Een room with a view. Op de binnentuin. De ontsluiting van de deur was er een uit de oude Capucijnertijd. Die koop je niet meer bij Verisure !

 

 En dit alles weer in contrast met de splinternieuwe douches.

Jan Hendrik bood deze keer veel ruimte aan verzoeknummers. Hij projekteerde de tekst op de wand, zodat alles meteen voor iedereen duidelijk was en elk lied tot een collectieve en bezielde beleving werd. Zelf vind ik het altijd leuk, dat ik na maanden tussentijd ineens weer tussen mijn zangfamilie ( een van ) sta, die ik vervolgens een half jaar niet meer zie. En dat voelt dan weer minder.

 

 

Wie wilde kon tussendoor een kaart trekken uit de aanwezige Tarots. Ik kreeg een mooie boom, een taxus ( Celtic Tree Oracle ). De boom staat symbool voor wederopstanding in de Keltische overlevering. Nader onderzoek gaf aan dat er nog veel meer over te zeggen is.

 En uit het andere collectief :een geit, waarin ik mijn vermoedelijke kwaliteiten kon terug lezen. .

 

 

Nadat we op zondag na de lunch Sid en Nella hadden gezegend met een krachtig gezongen Santo, Santo, Santo was het tijd om in te laden en huiswaarts te gaan. Het was weer mooi geweest.

Met dank aan iedereen en iedereen.

Rotterdam, 21 mei 2025.

 hhvdveen@planet.nl

P.S.

 

Het lied dat bij mij dit weekend de meeste indruk heeft achtergelaten is:

The ocean is the beginning of the earth

All life comes from the sea. 

Met dank ook aan Mirjam.

 

 

 

 

 

Van Bevrijding tot Saga, uit het schrijfcafé.

 Vandaag was het weer tijd voor Schrijfcafé Hoek. Altijd weer verrassend. Janneke verrast met haar opdrachten en wij verrasten onszelf en elkaar met nieuwe verhalen. Het eerste thema van vandaag is: Bevrijding, in haar meest ruime zin.

Ik sta op mijn terras in de Haute Saône. Mijn zintuigen staan wijd open. Ik kijk uit over het landschap, het dal en geniet van de avondrust en de geleidelijk ondergaande zon. Om mij heen tal van vogelgeluiden, zoals van de nachtegaal, de leeuwerik en de wielewaal. In Nederland hoor ik die nog zelden. Als het donker wordt verstilt het vogelgezang en opent zich een prachtige heldere sterrenhemel.

Ik word stiller en stiller en denk dan weer aan de Franse dame, die mij vanmiddag lelietjes van dalen had gegeven. Symbool van geluk en zuiverheid. Een bruidsbloem. 

Ze staan u in een glas in de vensterbank. Stevig en oprecht. Hoe zou het nu met haar zijn ? Een warm gevoel welt op. Hoe mooi zou het zijn om hier nu samen te staan en dit samen beleven. Geen taalproblemen, immers alles zou al gezegd zijn en gezegd worden zonder woorden.

 

Ik kijk naar boven. Daar staat een heldere stralende ster die ik naar haar zou willen noemen. Helaas, ik weet haar naam niet. Zij is het onuitgesprokene. Ook mooi. Het is nu alsof zij in de deuropening staat. Verrassing ! Samen in de omarming van deze mooie voorjaarsavond.

 

 

 

2 Elfjes.
 

Nachtegaal

geeft weerzien

met vergane tijden

zij was dagelijks hoorbaar

Bon Soir. 

Bon Soir.

La brûme

monte du sol

on attend le rossignol

Bon Soir.

 

 

SAGA.

 

Voor de volgende opdracht trokken wij een blinde kaart. Vervolgens gingen we aan de slag met wat deze kaart ( nu zelf kijken ) bij ons opriep. Na 10 minuten werd deze kaart blind doorgegeven, zodat mijn buurvrouw ermee door ging. Zo ging dat voor mij met deze 4 kaarten ( waar ook de anderen over geschreven hadden ).

Daarna is er de voorleesronde.

 

En weer ben ik in een bos. Er staat een klein eenvoudig huisje. Ik ben een vogel en zie het vanuit dat perspektief. Zou dit het huisje van de Franse dame en haar "Petite Fille" (dat viel overigens best mee ) zijn ? Dan zie ik de landingsbaan, een lichtend pad naar het geluk ? Ik zie ook een afslag ( naar de kroeg zegt een minder ontwikkeld deel in mij ). En met een paar vleugelslagen beland ik op het juiste pad. Ik tik op het raam en zing : Bon Soir, Bon Soir.

 

De deur gaat open en er verschijnt een oude wijze man met een prettige uitstraling. Ik zeg opnieuw: Bon Soir, Bon Soir en hij zegt: Praat Nederlands met mij .

Hij vertelde dat in dit natuurhuisje de stilte hem omarmde en dat maakte gelukkig, gaf hem een gevoel van bevrijding en verbinding met iets groters.

 

Wij namen afscheid en ik nam zijn wijze woorden mee. Ik zou vanavond nog op Natuurhuisje.nl kijken of er iets voor mij bij stond. Op dat moment doemde er een nogal heftig huisje op dat deels afgeschermd werd door een zuil van licht, die ook nog eens diep de grond in ging. Een stem vroeg: wat is jouw passie ? Voor ik kon antwoorden kreeg ik mijn laatste kaart.

 

Wat is jouw passie ? Een vraag uit 2009, bij de cursus Talentenspel van Arnold Steenbrink. Ineens was ik weer op Chateau Le Noue de Coq in Grandpré. We deden onderzoek. Het liefst met Saskia, Agnes, Inge en die met ondeugende ogen uit Bergschenhoek.

We zongen, knuffelden, speelden samen. Nooit kwamen er zoveel talenten ineens in beeld.

Op de laatste avond mocht ik koning zijn en Agnes mijn Maxima. 

 Met Inge, een andere koningin, deelde ik de 10 volgende levensjaren. Een belevenis op zich.

Bon Soir.

 

 

De terugkeer naar A Rigaud.

 Door de corona epidemie werd mijn traditionele jaarlijkse verblijf op de B & B - camping in A Rigaud, bij Eric en Jenny Horstman in Bourguignon Les Morey geblokkeerd. Daarna kwamen er meerdere redenen die een nieuwe gang naar deze fijne plek "voorkwamen": hitte, gezondheid en mijn vizier op Savita, een plek om te zingen, te schilderen en keramiek te beoefenen. Een oude vriend, die ik op A Rigaud jaarlijks ontmoette, kon de reis niet meer maken. En 630 km leek verder als voorheen. Het verlangen bleef. Tot mijn rijbewijs verlengd werd.

 Onverwacht of niet stuitte ik op het huis dat zij namens dorpsgenoten verhuurden en dat was in deze week van de meivakantie beschikbaar. De rest was met behulp van Eric snel geregeld.

Nu alleen de reis nog. Die begon op zaterdagochtend en leidde naar Buzancy in de Franse Ardennen, waar ik een plek op de camping La Samaritaine had gereserveerd. Ik werd hartelijk ontvangen en kon kiezen uit een paar plekken, waarbij ik mij steeds mocht verheugen in nietsdoende pensionada's die liever niet hadden dat ik voor hen kwam staan en zo ja: ik uitgebreid bekeken kon worden. Niet iets dat erg prettig aanvoelt.

Dus besloot ik in het buitengebied te gaan slapen en verder alleen het "luidruchtige" ( met name oudere heren ) sanitair optimaal te benutten.

 

 

 En zo kwam het dat ik de volgende ochtend mijn ontbijt in alle vrijheid en onbekeken kon genieten. Samen met mijn vriend de zon. Ook voor hem een kopje thee. 

 

 

Mijn reis ging  verder, veelal secundair. In alle dorpjes ( wat zij er toch veel in Frankrijk, moest ik wel terug naar de 30 km per uur ). Begrijpelijk en ook vertragend. Een stukje autoroute á 8,10 euro was dan wel even een verademing. En dan weer secundair. Tegen 16.00 uur kwam Bourguignon in zicht. Het dal lag er nog net zo bij als eerst. Mijn uitzicht voor de komende week.

 

Ik werd hartelijk welkom geheten door Eric en Jenny ( en dronk mijn eerste Kronenbourg in 5 jaar tijd ), maakte kennis met Marcel en Marion en zag Frits en Simone weer terug. Een muzikantencollectief. Veelbelovend en gezellig, maar eerst naar het huis.

 

Mijn auto kon er naast staan. Voor een snelle lancering dalwaarts ( deed het toch maar stuntelend achteruit ). Binnen rook het helaas als een palingrokerij. Een gevalletje van houtkachelmisbruik. Gelukkig konden alle deuren en ramen open en het plaatsen van een "lavendelbom" deed de rest.

De slaapetage was ondergronds ( wat een heerlijke stilte ), net als het toilet en de badkamer. Zag er prima en mooi en schoon uit.  Daar was geen paling gerookt. Wel ontdekte ik er later een adderachtige slang, die ik met de pook van de kachel naar buiten kon werken.

Dat vond zij niet leuk.

 

Op het terras was ruimte om te dansen, in de verte te kijken en ik ervoer weer de neiging om te willen vliegen. Gelukkig zat er hek voor.

 

Tijd voor de muziek. 

Tijdens het diner kwam de opening van het nieuwe restaurant "de  Groene Ster" ter sprake. Dat had op woensdag moeten gebeuren. Gaby, Jenny, Eric en Ronnie waren er helemaal klaar voor. Maar helaas de electriciteitsaansluiting zou pas 9 dagen later kunnen plaatsvinden.

Het idee ontstond om in select gezelschap de accomodatie toch te openen en deze muzikaal te omlijsten. Met Frits op sax, Simone zang en gitaar, Marcel zang en gitaar en Henk zang.

 

De volgende dag was het gelijk oefenen geblazen.

 

 

 

Daar kwamen mooie opnames van, maar helaas wilde YouTube ze niet opnemen i.v.m. muziekrechten. Dan maar wat korte impressies.

Simone, die op Koningsdag nog had gezongen bij de lintjesregen in Hengelo, had tussendoor een heerlijke remedie om onze stemmen soepel te houden:

 

 

De volgende dag verzamelden we ons bij "De Groene Kathedraal" ( kwam bij mij op - dit in verhoudingen met de ruimtes in de rest van het dorp ). Van buiten nog de oude gerestaureerde sfeer, binnen echter was een prachtige ruimte met aards en hemels kleurenpalet ontstaan.

 

 

Gaby heette ons welkom, leidde ons rond en bracht de mogelijkheden ( ook voor in de winter ) in beeld. 

 

 

Daarna was het moment aangebroken om de ruimte en de muren te vullen met onze zang en muziek. Zoals Simone zong: There is a house in Bouguignon...... a rising sun.

 

 

 

En we kregen fans......

 

 

 

Daarna werd het tijd om het ruime terras te betreden. Mooi betegeld, in de zachte avondzon, met een prachtig uitzicht en de accenten van rode en witte wijn en lokaal gebrouwen bier.

 

Al dat zingen en drinken maakte wel hongerig, maar ja, de proeverij ging niet door. Er was nog geen stroom en dus deden we dit gewoon aan Jenny's tafel die al heel lang deze functie heeft.

Op A Rigaud.

 

Ik had voor deze week 2 boeken meegenomen. Een min of meer deprimerend, maar wel verhelderend over de Turkse kwestie vanaf de Ottomanen. Onthullend ook.

 

  

 

 Veel optimistischer vond ik het andere boek van Stephen Fry: de Helden. Hier kon ik mij beter mee identificeren. Immers elke dag was een nieuwe uitdaging waar ik globaal alleen voor stond. Monsters waren er ook: de maaimachines en kantenslijpers. En het achteruit de parkeerplaats uitrijden zonder in het ravijn te raken. Een dode das op de weg, een zwaluw op mijn toilet en dan was er ook nog de slang naast mijn bed.

Ook mijn ontmoeting met de Sirenen van Fayl Billot was bijzonder. Wat konden die zingen. Mijn Merlin App liep rood aan.

 

Terwijl ik daar zat op mijn eiland kwam een schone Franse dame voorbij. Zij sprak een taal die ik niet goed verstond ( Frans ? ). Maar het voelde onderling heel goed. Het was 1 mei en dan geven de Fransen hun geliefde Lelietjes van Dalen als symbool van geluk en zuiverheid. Zij gaf mij een paar takjes, die zelfs nu nog bij mij op tafel staan.

 

 Er was duidelijk sprake van een ontwikkeling. De volgende dag bezocht zij mij weer en stelde haar dochter aan mij voor. Ook een liefijke dame die ik ook moeilijk verstond. Ik verlangde naar een tolk of een wifi verbinding, maar die hadden ze hier niet.

 

 En het werd steeds mooier......nog nooit van mijn leven had ik zoveel koolzaad gezien ( tarwe en zonnebloemen wel ). Het was duidelijk nog vroeg in het jaar. De zoete geur van de bloemen hing rondom.

Ik besloot deze week een excursie te maken en dat werd de glasfabriek in La Rochere .La Rochere glazen zijn immers onmisbaar in elke keuken of eetkamer. Deze glazen zijn gemaakt door de oudste glasfabriek in Europa, gevestigd in La Rochelle, Frankrijk. Met een geschiedenis van meer dan 500 jaar, staat La Rochere bekend om hun unieke ontwerpen en kwaliteitsproducten.

Ik was er heel lang geleden een keer geweest. Het was duidelijk nog geen toeristenseizoen. De glasblazers deden rustig aan, ik moest het toilet ( onder protest en poep ) delen met een zwaluw, de galerie stond leeg en de Japanse tuin lag er verwaarloosd bij. Wat teleurgesteld liep ik rond. Gelukkig waren er ook lichtpuntjes:

Geïnspireerd door de aanwezige kleuren besloot ik ook een soortgelijke ovenschotel te maken. Of liever 2. Een voor mijn slotavond en een voor mijn reis terug. Jammie.

Na een uitgebreid afscheid nemen van Eric en Jenny, Simone en Frits ging ik mijn spullen verzamelen.

 

Onderweg worstelde ik heldhaftig met een mogelijk tekort aan olie en koelvloeistof. Garages waren er in Fayl wel geweest, maar zonder garagehouders ( zijn of nemen vrij in mei ). Reed ik een verkeerd tankstation in en er ook weer andersom uit. 

Mijn eigen tankstation in Steinfort bestond nog.Wel zo fijn en snel klaar.

Voor de verstedelijking en de echte drukte zouden beginnen besloot ik in de buurt van Jamblinne een afgesloten weg in te rijden. Daar was het genieten van het chateau, een diepe slaap, een wandeling door het bos. En een warme thee met koude overschotel.

 

Over het laatste deel van de reis kan ik alleen maar zeggen: rij nooit via Brussel en Antwerpen. Je rijdt er niet. Je staat stil. Naast mij lag het boek over Helden. Wellicht iets voor Herakles om deze Augiusstal te ruimen ? Of is dat slechts een mythe ?

 

Al met al gaf dat wel alle tijd om terug te denken aan een fijne vakantie.

 

Henk van der Veen, Rotterdam, 07-05-2025.